Capítulo Uno - Nie zostawiaj mnie...

 Najwięcej smutku wylewamy w poduszkę przed snem.

Jak to jest gdy budzisz się z przeczuciem, że dla nikogo nic nie znaczysz? 

Chcesz płakać, a może wykrzyczeć całemu światu , że masz wszystkiego dosyć?

Oczy dziewczyny się otworzyły.  Zobaczyła biały sufit. Nagle poczuła kogoś rękę na swoim udzie. Swoimi delikatnymi rączkami próbowała ją zdjąć, lecz osoba do której należała ta ręka była za silna. Niespodziewanie ktoś zaczął całować jej szyje. Szatynka podniosła kołdrę do góry i ujrzała swoje nagie ciało. Nie wiedziała co się dzieje. Mężczyzna zaczął ją całować po całym ciele.

- Co robisz!? - krzyknęła zbulwersowana. Nie wiedziała co się dzieje. Bała się.

- To co powinienem. W końcu za coś ci się płaci - odpowiedział. ,, Że co ? " pomyślała sobie dziewczyna. Zaczęła szarpać się , lecz mężczyzna ją ugryzł , a ona zaś zająknęła .

- Ratunku, ratunku! - krzyczała, ale nic to nie dało . Mężczyzna zaczął być po chwili coraz bardziej agresywny. Po ciele Violetty przeszedł dreszcz .Postanowiła działać . Rzuciła się na mężczyznę i zaczęła go brutalnie całować . Po chwili współgrali . On i ona . Ona i on . Ich ciała stały się jednością . W tym momencie szatynka przypomniała sobie wszystko . Kim jest , dlaczego się tu znajduje . 

Pewnie teraz każdy z was zadaje sobie pytanie , dlaczego ona to robi ? 

Violetta nie ma z czego żyć . Prostytucja jest jedynym dochodem pieniędzy dla niej . Nienawidzi swojej pracy , lecz nigdzie nie chcą jej przyjąć . Może dlatego , że dawny pracodawca wystawił jej złą opinię ? Jej były szef molestował dziewczynę seksualnie . Gdy nie poszła z nim do łóżka , powiedział , że ją zniszczył . I jak powiedział tak zrobił . Nikt nie chce zatrudnić . W oczach innych jest nikim.

***

Zmęczona dziewczyna zapinała guziki od koszuli . Po tym co się po raz kolejny raz stało nie potrafiła spojrzeć na siebie , jak na kobietę . Miała o sobie okropne zdanie . Wiedziała , że źle zrobiła , lecz nie mogła by stracić pracy . Lecz czy sypianie z mężczyznami za pieniądze można nazwać pracą ? Na pewno nie . Niektórzy mówią na to po prostu zabawa lub rozrywka . Ale Violetta nie traktuje tego jak zabawę czy rozrywkę . Zawsze daje z siebie sto procent , bo chce zadowolić klienta . Czasami dostaje napiwki , które daje biednym dzieciom . W głębi serca szatynka jest dobrym człowiekiem , a nie złym , jak myślą wszyscy . 

- Podasz mi spodnie ? - spytała się . - Bym zapomniałam . Należy się tysiąc peso. - powiedziała . Mężczyzna podszedł do niej i zamiast zapłacić wbił się w jej usta i próbował go pogłębiać . Szatynka odepchnęła go . Wzięła spodnie , które założyła , zaś z portfelu mężczyzny wyjęła pieniądze . Nagle drzwi od sypialni się odtworzyły i do środka weszła żona faceta . 

- Kim jest ta pani ? - powiedziała , widocznie zdenerwowana .

- Znajomą . Przyszłam tylko na chwile . Przepraszam - odpowiedziała szatynka i wyszła . Nie wiedziała , że mężczyzna ma żonę . Po całej akcji uważa mężczyznę za palanta.
- Nienawidzę samej siebie - wyszeptała.

***

Jeden moment , jedna chwila może wywrócić nasze życie do góry nogami ...

Przepiękna włoszka stała w kuchni przy blacie kuchennym . Kroiła cebulę , która była jej potrzebna do przyrządzenia posiłku dla siebie , męża i trzyletniej córeczki. 

- Mamusiu , mamusia ! - krzyczała zapłakana dziewczynka , która weszła właśnie do kuchni . Francesca nie wiedziała co się dzieje . Nigdy jej córeczka się tak nie zachowywała .

- Co się stało ? - spytała się zaniepokojona . Malutka dziewczynka nic nie odpowiedziała , tylko pociągnęła brunetkę za rękę do salonu . Tam , wskazała paluszkiem na telewizor . 

- Pod Buenos Aires zdarzył się śmiertelny wypadek . Jak nam udało się ustalić nie żyje mąż sławnej modelki Francesci Horan . Będziemy przekazywać wam najnowsze informacji .  - powiedział reporter.

Z oczów Francesci zaczęły lecieć łzy . Wiedziała , że wyjazd Stefano do Francji jest niebezpieczny , lecz nie sądziła , że tak to się skończy .
- Dlaczego, dlaczego?! - krzyczała . Nie mogła uwierzyć w to co się dzieje. Po chwili film jej się urwał.

  ***

Ludmiła Ferro. Imię wręcz idealne. Dla niego znaczyło tak wiele, iż tak właśnie nazywała się jego ukochana. Patrzył na jej piękną twarz, jej szczupłe nogi, jej włosy, kołyszące się w rytmie muzyki. Na niebie świeciło jasne słońce, lecz nikogo innego prócz niej nie było na placu. Nie licząc niesamowitej muzyki w tle tej całej sytuacji, dookoła niej było cicho. Dała się ponieść muzyce i pozwoliła sobie zapomnieć o całym świecie. Obserwował ją, lecz ona tego nie zauważyła. Zamknęła swoje powieki, co było przyczyną wypadku, który zaraz po tym nastąpił w najbardziej nieoczekiwanym momencie. Straciła równowagę i leciała w stronę ziemi, nie potrafiąc nic z tym zrobić. Usłyszał jeden przerażający krzyk dziewczyny, a potem nic. Piosenka się skończyła, a on nie mógł uwierzyć w to co się właśnie wydarzyło. Bez chwili zastanowienia podbiegł do jej bezbronnego ciała.
- Otwórz swoje oczy.. Proszę.. - wyszeptał. Jego wzrok był skierowany na jej bladą twarz, a jego łzy powoli spadały na jej usta o koloru kredy. Bez wahania sięgnął po swoją komórkę i zadzwonił po pogotowie. Jego głos był ochrypły i nie mógł opanować swojego płaczu. Po chwili rozmowy rozłączył się i wybrał numer Marco. Był on jedyną przeszkodą do Ludmiły, lecz nie chciał go trzymać bez wiedzy, że jego dziewczynie stało się coś złego. Rozumiał go, przecież sam martwiłby się jeśli coś takiego wydarzyło. Próbował trzymać poważny wyraz twarzy choć przez parę minut, by wytłumaczyć całą sytuacje Marco, lecz było to dla niego za trudne. Po paru momentach odłożył swój telefon i pochylił się nad dziewczyną.
- Nie zostawiaj mnie.. - wyjąkał i czekał, aż wydarzy się jakiś cud.

~~~

Witamy!

Oto nasz pierwszy rozdział; rozumiecie już więcej? xD Mam nadzieję, że tak ^^ Wszystko teraz takie dramatyczne, co nie? Śmierć męża Francesci, wypadek Ludmiły..

Teraz może być tylko gorzej ;3

Co myślicie o tym rozdziale? Czekamy na Wasze komentarze! <3

Ellie ♥ i Nina Verdas ♥